İnsanlardan nefret edemeyişim tek sebebi; insan olmamdır.
Her hâlükarda en çok NİSYAN sıfatını taşırım; unuturum yapılan kötülükleri. Ve en kötü ihtimalde unutulan olurum; unutamadığım için ALLAH’ın Kudretini.
Bu beni üzmez, bu yüzden cefa rengine boyamam yüreğimi. Vefa tadında yaşarım ömrümü yeni baştan.
…Yeni baştan diyorum, silbaştan degil…
Dikkatli ve derin düşüncenin satır aralarında söylenilen sözler gibi soluksuz ve sessiz yeminler ederim sahibi olamadığım nefsime.
“Seni seninle yeneceğim nefsim!”
“Sana en büyük zararı seninle vereceğim!”
Kimse üzerine alınmasın bü yüzden bendeki gereksiz ihtilâli ve birilerinden kalma kederi, üzüntüleri. Yalancılar olmasa, dürüstlüğümün gölgesinde hakikatlerimi güneşe çıkaramazdım.. Ve çember dışındakiler olmasa, çemberin içinde olduğumu nasıl anlayacaktım?
Kader ve keder arasındaki ince çizgiyim ben;
zaman zaman kaderin altını, zaman zaman kederin üzerini çizenim.
Ben insanım…
Nisyan sıfatında varlıklarını unuturum başkalarının. Bu dünyada kendim için varım. Her şeyden önce imtihanım için çabalarım.
Kalmaz ama, kalırsa biraz vaktim; belki, bir ihtimal.. Sizi dünyalık sevebilirim!