Yaşam zor iştir.Hele imtihanlı -sorunlu ortamlarında…Basiret ise uzağı görüştür.Özellikle, çıkmazlarla baş başa kalındığında…İnsanlara ders verecek bir yığın olayla siz de karşı karşıya kalmışsınızdır. Ben daha çok gençken, kendi oyununa gelmeyen, en ağır baskılarla, dayanılması olanaksız görünen eleştirilerle karşılaşmalarına rağmen “kontrollü olabilen, dengeyi bozmayan” en çapraşık sorunları yaşayan insanlar gördüm. Asla yıkıma uğramadılar. Öğrendiklerini başarıyla uygulamaya çalıştılar.Ama burnu büyük kişiler, üç adım ötesini görme yetisinden yoksun gibiydiler. Tecrübeli bilge insanlar arasında manevra yapmaya kalktılar, sonunda bir bebek gibi kucağa oturdular.İnsanları eğitmek için yeterli bilgileri yoktu. Yani içmeye ayranları yoktu, ama fetih ehli olma hayalleri görüyorlardı. Aslında bu ruh halinin kendilerini yok edeceğine, haritadan silinmelerine yol açacağını düşünmüyorlardı hiç. Kendi oyunlarına gelme olasılığını akıllarına bile getirmiyorlardı.Bunu düşünen ve yardımcı olmaya çalışan bazı büyüklerimiz onları sürekli uyarıyordu:“Lütfen egonuzu terk edin!” diyerek.Ama anlayan, gören kim?…“Biraz bekleyelim, sonra karar veririz” diye mızmızlanıp ince mesajları değerlendiremediler.Yaşanan bu süreçlerde sonra ben beklerdim ki, bu tür hallere girenler en azından toplumsal gerçeklerle yüzleşsin ve kendisi ile ilgili bir güncelleme yapsın.Sonunda isimleri hatırlanmayacak duruma gelip yaşamı-mistik alanı terk edip gittiler.Allah cümlemize akıl fikir ihsan eylesin…Böylelerinden bizi korusun!Amin… Alıntı.