Hazreti Aişe annemiz (r.a) anlatıyor:
Bir gece Hz. Peygamber’in (a.s) yanına vardım.Namaz kılıyordu.Sanki atılmış bir elbise gibi secdeye kapanmıştı.Duydum ki şöyle dua ediyordu:
Bütün varlığım ve hayalim Sana secde etti.
Kalbim sana iman etti.
… Rabbim, işte ellerim… Nefsim üzerine koruyucu değiller.
Ey bütün büyük şeyler için kendisine ricada bulunulan Azîm,
Büyük günahlarımı bağışla!
Secdeden başını kaldırdıktan sonra bana şunları söyledi:
Cebrail (a.s) geldi ve “Secdende bu kelimelerle dua et!” diye emretti.
Öyle ki, bu kelimeleri her kim secdede söylerse, daha secdeden başını kaldırmadan affedilir.
(Ahlaku’n Nebi, III, s.169)