Müminlerin Emiri Ömer B.Abdulaziz’in Gecesi

Yatsı namazını kılınca kendisini namazgahına atar ve uykusu galebe çalana kadar dua edip ağlar,uyanınca tekrar dua edip ağlar ,uykusu basıp sonra uyanınca yine dua eder ve ağlardı.O sabaha kadar böyleydi. Ata derki:Ömer b. Abdulazizin vefatından sonra hanımı Fatımanın yanına gittim ve “Ey Abdulazizin kızı bana müminlerin emirinden anlat “dedim.Fatıma “Anlatayım…ancak o hayatta olsaydı anlatmazdım.Ömer kendini ve bedenini insanlara ayırmıştı.gün boyu onların işleri için oturur,gün bitmedikçe bırakmazdı.Sonra kendi lambasını getirir kalkıp iki rekat namaz kılar ,sonra oturup başını ellerinin arasına alır ve hıçkırıklarla ağlar,gözyaşları yanaklarına doğru akardı.Ben “Ruhu çıktı veya yüreği paramparça oldu”derdim..Sabah ışıkları vurana kadar böyle devam eder gündüzleri oruç tutardı….. Bir defa Ömerin hanımı Fatıma okadar çok ağladı ki gözleri görmez gibi oldu.Yanına iki kardeşi Müselleme ve Hişam girdi ve “Ne yapıyorsun ? Kocan için mi ağlıyorsun ? Gerçi kendisi ağlamaya en değer kişi o dur.Yoksa elinden kaçırdığın bir dünyalık için mi ağlıyorsun ? Fatıma şöyle dedi:”Bunların hiçbiri için ağlamıyorum .Ancak vallahi bir gece onun öyle bir halini gördüm ki ,o vakit anladım ki onu bu DEHŞETLİ HALE SOKAN ,BİLİGİSİ KALBİNE YELEŞMİŞ BÜYÜK BİR HAKİKAT “dedi.Onlar “Nedir ondan gördüğün o hal”dediler.Dedi ki :Bir gece kalkmış namaz kılıyordu.”O gün insanlar yayılmış pervaneler gibi olurlar.Dağlar atılmış renkli yün gibi olur.”(Karia ,4-5) ayeti gelince “””Vah kötü sabah diye çığlık attı ,sonra yere düştü .Canı çıkacak sandım.Sonra sakinleşti,hatta öldüğünü sandım.Sonra tamamen kendine geldi.Evde deli gibi dolaşıp duruyor ve vahh halime insanların yayılmış pervaneler gibi ,dağların atılmış renkli yün gibi oldukları günde”diyordu.Fecir vaktine kadar devam etti.Sonra ölü gibi yere yığıldı.Sonra sabah ezanı okundu.Vallahi o gecesini her hatırlayışımda gözlerime hakim olamam ve gözyaşlarımı engelleyemem. O şöyle derdi. Kimi insanlar bedbah yaşarlar .Geceleri LEŞ ,UYANIKKEN GAFİLDİRLER.. (İmam İbnul Cevzi ;Siretü ve Menakibü Ömer B.Abdulaziz s.223-224)