Enerjim bitti

merhabalar
Bir sıkıntıma çözüm aramaktayım öneri ve yardımlarınıza ihtiyacım var…
Aslında görünürde çok basit bir sıkıntıymış gibi olmasına rağmen uzun zamandır bununla savaştığım için çok yorgun hissediyorum kendimi…

Benim kaybetme ve ölüm korkum var sanki sevdiğim ve beni seven insanlar öleceklermiş ve ben hayatta yapayalnız kalacakmışım gibi korkuyorum… Beynimde neler olabileceğine dair bir çok senaryo yazıyorum … sonra kendime telkinler yapıyorum beynimde yarattığım sorunlara beynimde çözümler buluyorum … ama sonra sanki o sorun-çözüm telkinlerini hiç yapmamışım gibi başa dönüyorum… bazen ölüm olduğunu ve yaşamanın biyerde biteceğini düşünüp yapacaklarımın ne işe yarayacağını düşünüyorum bunu anlatması çok zor bu düşünceler beynimi öylesine çok kemirdi ki sanki bütün enerjimi kaybettim ,sanki vücuduma bir vampir girdi de benim enerjimin tamamını emmiş gibi… Sürekli yorgunum ,hiç bişey yokken bile sürekli dalıp uzaklara gidiyorum anlamsız ve düşüncesiz dalmalar bir noktaya odaklanıp en az 15 dakika kalabiliyorum o halde eğer 15 dakika kalmazsam 3dakika 5 dakika gün içerisinde sürekli bu şekilde dalmalar yaşıyorum ve sürekli uyuyorum uyumak istiyorum , hiç bir şey yapasım yok bu yazıyı yazabilmek için 1 aydır çabalıyorum bir çare arıyorum artık kaybetme korkularım olmasın ,ölüm korkum olmasın ,sevdiklerimin ölme korkusu olmasın ,öyleki hiç tanımadığım bir çocuk görsem annesi babası ölürse bu çocuk ne yapar diye düşünüyorum…. evet bu hayat geçici kalıcı olan ibadetlerimiz biliyorum ama hangimiz bunu dört dörtlük yapabiliyoruz,sürekli kendimi suçluyorum hiç bir sebebi yokken sanki ben sürekli suçluymuşum gibi hissediyorum… pozitif insanlar gibi olabilmek istiyorum çünkü onlar bir dakika sonra evlerinin yanacağını ,çaresizlik içinde kalacaklarını,her şeylerini kaybedeceklerini bilseler bile yine pozitifler,ve kaybettiğim yaşam enerjimi geri kazanmak istiyorum çünkü çok yorgunum…
teşekkürler…

Hayatın da nelere sahipsin bilmiyorum ama sana küçük bir hikaye. 8 yaşında annem ve babam ayrıldı biz 3 kız kardeşiz. Ablam 9 ben 8 kardeşim 3 yaşındaydı annem ve babam ayrıldıklarında. annemin babasının evine sığındık çünkü babam bizi kapıya attı. Seneler boyunca akrabalarımızın hepsinden aşağılanma gördük bi umut belki mutlu olurum diye erken yaşta evlendim. Evlendiğim eşim tek oğlanmış annesi benden o kadar çok kıskandı ki 10 ay sonra ayrılmak zorunda kaldım çünkü aynı evde yaşıyorduk.1 yıl ayrı kaldık sonra araya büyükler girdi barıştık 6 sene evli kaldık 2 oğlum oldu. Haaa bu süre zarfında eşim beni aileme göndermedi yasaktı gitmem arada bir dayağı olurdu güzel döverdi kendisi beni. Artık dayanamadım döndüm geri annemin yanına 2 oğlum babasında kaldı vermediler. 3 ay sonra boşandık ondan sonra gösterdi bana yavrularımı bi şekilde çalıştım çabaladım yavrularıma bakmak için en son bana iftira atıp adımı o.... Ya çıkardı aldı yavrularımı benden şimdi 2 aydır onların kokularına bile hasretim inan resimlerine dahi bakamıyorum. Dedemin evinin bi odasında pencereden bile bakmadan yaşıyorum ama umudumu kaybetmedim dua ediyorum hem ağlıyorum hem dua ediyorum. Sana bu hikaye yi pozitif düşün diye yazdım ben ki bu halde bile rabbim den umudumu kesmiyorum o ki yarattı bizi bütün günahkar halimizle rızık verdi. İnşallah yavrularımı da geri verecek inanıyorum. İnanmak istiyorum umudumu kaybetmedim eğer ümitsizliğe düşersem ölürüm çünkü hayatta 2 evladımdan başka hiç kimsem yok benim ve ben daha 26 yaşındayım. Pozitif düşün rabbim sıkıntılı kullarının tek dostudur. Selametle allaha emanet ol.

[QUOTE=taş;159643]merhabalar Bir sıkıntıma çözüm aramaktayım öneri ve yardımlarınıza ihtiyacım var... Aslında görünürde çok basit bir sıkıntıymış gibi olmasına rağmen uzun zamandır bununla savaştığım için çok yorgun hissediyorum kendimi... Benim kaybetme ve ölüm korkum var sanki sevdiğim ve beni seven insanlar öleceklermiş ve ben hayatta yapayalnız kalacakmışım gibi korkuyorum... Beynimde neler olabileceğine dair bir çok senaryo yazıyorum ... sonra kendime telkinler yapıyorum beynimde yarattığım sorunlara beynimde çözümler buluyorum ... ama sonra sanki o sorun-çözüm telkinlerini hiç yapmamışım gibi başa dönüyorum... bazen ölüm olduğunu ve yaşamanın biyerde biteceğini düşünüp yapacaklarımın ne işe yarayacağını düşünüyorum bunu anlatması çok zor bu düşünceler beynimi öylesine çok kemirdi ki sanki bütün enerjimi kaybettim ,sanki vücuduma bir vampir girdi de benim enerjimin tamamını emmiş gibi... Sürekli yorgunum ,hiç bişey yokken bile sürekli dalıp uzaklara gidiyorum anlamsız ve düşüncesiz dalmalar bir noktaya odaklanıp en az 15 dakika kalabiliyorum o halde eğer 15 dakika kalmazsam 3dakika 5 dakika gün içerisinde sürekli bu şekilde dalmalar yaşıyorum ve sürekli uyuyorum uyumak istiyorum , hiç bir şey yapasım yok bu yazıyı yazabilmek için 1 aydır çabalıyorum bir çare arıyorum artık kaybetme korkularım olmasın ,ölüm korkum olmasın ,sevdiklerimin ölme korkusu olmasın ,öyleki hiç tanımadığım bir çocuk görsem annesi babası ölürse bu çocuk ne yapar diye düşünüyorum.... evet bu hayat geçici kalıcı olan ibadetlerimiz biliyorum ama hangimiz bunu dört dörtlük yapabiliyoruz,sürekli kendimi suçluyorum hiç bir sebebi yokken sanki ben sürekli suçluymuşum gibi hissediyorum... pozitif insanlar gibi olabilmek istiyorum çünkü onlar bir dakika sonra evlerinin yanacağını ,çaresizlik içinde kalacaklarını,her şeylerini kaybedeceklerini bilseler bile yine pozitifler,ve kaybettiğim yaşam enerjimi geri kazanmak istiyorum çünkü çok yorgunum... teşekkürler...[/QUOTE]Hayatın da nelere sahipsin bilmiyorum ama sana küçük bir hikaye. 8 yaşında annem ve babam ayrıldı biz 3 kız kardeşiz. Ablam 9 ben 8 kardeşim 3 yaşındaydı annem ve babam ayrıldıklarında. annemin babasının evine sığındık çünkü babam bizi kapıya attı. Seneler boyunca akrabalarımızın hepsinden aşağılanma gördük bi umut belki mutlu olurum diye erken yaşta evlendim. Evlendiğim eşim tek oğlanmış annesi benden o kadar çok kıskandı ki 10 ay sonra ayrılmak zorunda kaldım çünkü aynı evde yaşıyorduk.1 yıl ayrı kaldık sonra araya büyükler girdi barıştık 6 sene evli kaldık 2 oğlum oldu. Haaa bu süre zarfında eşim beni aileme göndermedi yasaktı gitmem arada bir dayağı olurdu güzel döverdi kendisi beni. Artık dayanamadım döndüm geri annemin yanına 2 oğlum babasında kaldı vermediler. 3 ay sonra boşandık ondan sonra gösterdi bana yavrularımı bi şekilde çalıştım çabaladım yavrularıma bakmak için en son bana iftira atıp adımı o.... Ya çıkardı aldı yavrularımı benden şimdi 2 aydır onların kokularına bile hasretim inan resimlerine dahi bakamıyorum. Dedemin evinin bi odasında pencereden bile bakmadan yaşıyorum ama umudumu kaybetmedim dua ediyorum hem ağlıyorum hem dua ediyorum. Sana bu hikaye yi pozitif düşün diye yazdım ben ki bu halde bile rabbim den umudumu kesmiyorum o ki yarattı bizi bütün günahkar halimizle rızık verdi. İnşallah yavrularımı da geri verecek inanıyorum. İnanmak istiyorum umudumu kaybetmedim eğer ümitsizliğe düşersem ölürüm çünkü hayatta 2 evladımdan başka hiç kimsem yok benim ve ben daha 26 yaşındayım. Pozitif düşün rabbim sıkıntılı kullarının tek dostudur. Selametle allaha emanet ol.