Önce küçük bir tohumduk…Daha filizlenirken bastılar üstümüze,sen yetiştin…Serpildik sonradan yıkılana destek olduk eğildik,sen düzelttin…Dallarım vardı yuvasıza yuva olan;kırdılar,daha güçlüsünü verdin…Çiçeklerimizi aldılar kimine hoş koku kiminin başına taç oldu,mutluyduk artık…Bir de yapraklarımız olmuştu altında serinleyenler vardı,ne kadar kalabalıklar belli ki beni çok sevdiler…
Bir fırtına çıktı ne çiçeğim,ne yaprağım kaldı herkes gitmişti.
-Neden yaptın bunu bana ? dedim…
-Sabret dedin…
Sabrettim bekledim o yağmur hiç bitmedi günler,haftalar geçti güneş gelmedi çok üşüdüm..
-Çok yalnızım dedim cevap vermedin.
-Neredesin neden beni bıraktın dedim cevap vermedin.
Hani toprak verse köklerimi koşacaktım güneşin peşinden…
-Artık hazırsın..dedi
Güneş hiç olmadığı kadar sıcak ve parlak şekilde geldi tekrar…Köklerim artık çok güçlüydü,gövdem değişmiş,dallarım çoğalmış,daha çok yaprak çıkarmıştım ve artık meyve verebiliyordum.
-Peki neden yaptın ? dedim…
-Senin için sen güçlü ol diye,daha faydalı ol diye,güneşin ve yağmurun kıymetini bilesin diye,tutunduğun toprağa dost ol diye,sana vücut verene yaprak için sırt çevirecekmisin diye…Seni yakında burdan alacağım kendime ait bir yere götüreceğim !
-Nereyee ??
-SABRET !
