Ey nefsim…. Sen bana bende sana aidiz bilesin…Yıllarca didişip durduk seninle.ve kazanan hep sen oldun..Kibirli,gurulu,mağrur ve başı boşlugunla kendini de benide büyük bir çıkmazın içine soktun…Her istediğine evet dedim, her dediğini yaptım ,her yorulduğun yerde han kurdurdun bana…Ben sana boyun eğdikçe tavizlerin ardı arkası kesilmedi…Sen benden bir parça iken, birde baktım ki ben sende kaybolmuşum…Senin esirin kölen olmuşum… Bana yıllarca eğriyi doğru olarak göstermişsin meğer…Ruhumu ayakta tutan beni ben yapan bütün değerlerimi alt üst etmişsin… Vicdanımın hakikatı gören gözlerinin önüne perde değil duvarlar örmüşsün… Beni kendim gibi fanilerin kapısında kul etmişsin…Beni felakete sürükleyecek ortamları ve insanları aklıma, mantığıma, gözüme ve gönlüme hoş göstermişsin… Her bir bakış, bir gülüş ve bir adım ruhumda derin yarıklar meydana getirmiş de sen o yaraların üzerini hep kapatmışssın… İçimde bir boşluk var derdim ya hep sana.. Bir yerlerde bir eksiklik var…İçim yanıyor, içim sızlıyor, sanki gizli kapaklı bir yerlerde sürekli kanayan bir yara var…İşte o kapattığın ve bana göstermediğin günahlarımın açtığı yaralarmış.. Neden şimdi anlıyorum… Günahı günah olarak göstermedin bana… Delalette iken farkına vardırmadın…Günde beş kez Rabbim beni yanına çağırdı ama sen hep bir bahaneyle beni O’na gitmekten alıkoydun… Bana doğruyu yanlışı apaçık gösterdiği kitabını tozlu raflardan indirtmedin bana…. Çünkü biliyordun eğer açıp okursam senin benim düşmanım olduğunu orada okuyacağımı… Rabbim Kur’an’da senden ve seni de beni de yoldan çıkaran şeytandan bahsederken; “Dikkat edin şeytan sizin apaçık düşmanınızdır ve nefis size daima kötülüğü emreder” diye tanıtıyor…Bu gerçeklerle yüzleşmemi istemediğin için o Kur’an nedense hep kitaplığın raflarında mahzun kaldı…Ama birisi bana Müslümanlıktan dem vursa hemen orada öyle bir konuşturdun ki beni duyan ve gören de kuranı ve onun ilmini yutmuşum sanırdı…İşte yıllarca sen beni böyle savurdun oradan oraya… Ama artık bitti…Oyun sona erdi ve perde kapandı.Şimdi roller değişti…Sen benim esirim ve kölemsin artık…Yıllarca sen beni nasıl ki istediğin yöne çektin şimdi ben seni istediğim yöne çekeceğim ve buna asla karşı koyamayacaksın…Seninle ve şeytanla olan savaşım son nefesime kadar devam edecek…Sana ve şeytana karşı Rabbim bana bir formul de verdi Kur’an-ı Kerim’de…Sabır ve namaz…“Sabır ve namazla Allah’tan yardım isteyin” buyuruyor ayeti kerime. Size karşı en büyük silahım bu.Sen beni geçmişte yaptığım hatalarımla ve günahlarımla vuruyorsun.Aklın sıra bana kendimi alçak gösterip rabbimin merhametinden ümidimi kesmemi bekliyorsun.Ama ben biliyorum ki Allah’tan ümidini kesenler ancak kafirlerdir.Senin ortağın olan şeytan Rabbin rahmetinden ve merhametinden yüz çevirdi ve lanetlenenlerden oldu… Kibri ve gururu onu mahvetti. O kusurunu görmedi görmek istemedi…İnsan kusurunu görmezse tevbe edemez, tevbe edemezse de affa uğramaz. Ve şeytan misali kaybedenlerden olur… Evet ben günahkar bir kulum ve ömrümün sonuna kadar o günahlarımın mahcubiyetini omuzlarımda ve ruhumda taşıyacağim. Onlar benim kamçılarım. Hatırladıkça, acizliğimi ve yalnızlığımı ve Rabbime ne kadar muhtaç olduğumu anlayacağım. Sen beni günahlarımla ve kusurlarımla yerden yere vurmaya çalış nafile…Benim çok merhametli ve affetmeyi seven bir Rabbim var.Affederse şanındandır. Eğer affetmezse O’nun kapısından başka hiçbir kapım yoktur. Boynu tasmalı bir köle gibi iki büklüm ve gözü yaşlı olduğum halde her nefesimde affedilmeyi bekleyen aciz bir kulum O’nun kapısında… Hülase-i kelam ey nefsimm…. Sen aciz ,muhtaç ve fakirsin.. Rabbine muhtaçsın… Şeytan ise ikimizin de apaçık düşmanıdır… Allah’a kul olursan bu dünyanın en özgür varlığı sen olursun. Yok olmazsan o zaman sana bu bedeni dar ederim . Senin tepene basa basa Rabbime giden basamakları çıkarım. Rabbim sana ve ortağın olan şeytana karşı bana güç ve kuvvet versin. La havle vela kuvvete illa billah….