İzninizle burada kendimden, içimden geldiği gibi bir şeyler yazmak istiyorum. Bazen -ki en çok kaçmak istediğinizde- sığınacak bir liman aradığımda yazmak tatlı yemek gibi keyif verir bana. Dönüp dolaşıp kurcaladıkça bir yerleri en çok kendimle olduğum anları severim. Mahremimdir bazen yazmak, burası mahremim olamayacak ama öyle umud ediyorum ki, yazarken ruhumu okuyacağım bir yer olacak… Bismillah 🙂 (Çocuklar gibi heyecanlandım şimdi. İlk yazım ne zaman kısmet olacak?)[RIGHT]Güneş doğudan doğar. Hafif bir kızıllık, turuncu, sarı… Güneş doğuyu sever…Ufku görebiliyorsa insan, güneşin doğuşunda ruhunu yıkar…[/RIGHT]Küçük bir kız dinlenir dağların, tepelerin ardında. Kalbi buruktur, incinmiş, yalpalanmıştır, ama yine de gülümseler çekinmeden. Koşmayı sever, solan çiçekleri toplamayı, sararmış otların arasından harika demetler oluşturmayı sever. Hüzünlüdür gözleri, buğulu bakarken o heybetli dağlara, gülümser bütün kırılganlığıyla.Çok özlemek, vuslatın habercisi değil diye, özlememek için kendi kanadını kırar, vuslat yine de posta güvercinini göndermez. O ki özlem nasıl bir duygudur unutmuştur, hatırlatacak olansa gelmemektedir…Soğuktur kimi zaman o dağ başı, tepeler. Rüzgar eser, soğuk kemiklerine kadar işler küçük kızın. Ah etmez ama razılık makamı ah’ı haram kılmıştır ona. Üç beş insan vardır etrafında, onlara emanet edilmiş, bu gurbetin acısı o insanlarla adeta tattırılmaktadır.……….(devamı inşaAllah gelir)
Yorum yapabilmek için giriş yapmalısınız.