Babası Yüzünden İntihar Eden Oğlu..

Ünlü şairimiz Ümit Yaşar Oğuzcan’ın, acı ama gerçek hayat hikayesi.Ümit Yaşar Oğuzcan, 22 Ağustos 1926 tarihinde Tarsus’ta doğmuş bir Türk şairidir. Aşk, ayrılık, özlem temaları ekseninde şiirler yazmıştır.…….Babası Lütfü bey eve döndüğü akşamlarda Ümit’in, beraber oynadığı arkadaşlarından kopup “baba,baba!” diye ona koşmasını, horozşekeri almak için ondan çocukca yalvarmalarla para istemesini ya da kavga ettiği arkadaşını şikayet için geldiği ağlamaklı hallerini hatırladı.……..Bu güzel ve neşeli çocuk büyüyüp kocaman bir adam olunca bir haller oldu. Yaşamayı bir yük olarak görmeye başladı. Bu kaçıncı intihar girişimiydi; Lütfü bey bile hatırlamıyordu. Her gün kötü bir haber alacakmış gibi bu tedirginli bekleyişler Lütfü bey’i yormuş, yüzünde keder çizgilerini belirgin hale getirmişti.………Dün gene, bir intihar girişiminde bulunan Ümit’i hekime zor yetiştirmişti. Bereket versin ki yine kurtulmuş, ama Lütfü bey bir kere daha ölmüştüŞair baba, şair oğlunun bu marazi ruh halini dizelere döktü.“Bak dünya ne güzel, bu sitem niye,Ettim ben adımı sana hediye.Mutluyum ey oğul babanım diye,Çarptırma hicvinle cezaya beni.”Aklına torunu Vedat geldi. Babasının bu haline iki kez şahit olan Vedat’ın dün akşam gözlerinde korkudan ziyade, gözbebeklerinde öğütülmüş, parçalanmış ve kin ile yıkanmış bir öfkenin ıslaklığı vardı.Bir sinir krizine girmek için sabırsızca bekleyen ve titreyen vucudunu görünce, Ümit’ten çok onun için endişelenmişti.Ümit Yaşar Oğuzcan’ın tüm bu intihar girişimleri oğlu Vedat’ı iyicene öfkelendirmişti. Bir allahaısmarladık demeden arkasında bırakacağı oğlunu ve eşini düşünmeden her an gitmeye meyilli olması Vedat’ın kendisinin değersiz hissedilme duygusu, öç alma duygusu boğazına sıkılmıış bir yumruk gibi iyicene öfkesiyle harmanlanmıştı.Evden çıkmadan önce yazdığı kağıdı cebinden çıkarıp bir kez daha baktı. Galata kulesinin kapısına geldiğinde bir an duraklamak isteyen bedenini, verdiği karardan vazgeçmesin diye adeta iradesiyle sürükledi.O anda dedesini düşündü. Oğlundan sonra torununun intihar haberi almasına çok üzüleceğini düşündü.”Affet beni dedeceğim.” “Babam da sana çok acı çektirdi”Onyedisinde bir çocuktu Vedat. Yaşayacağı nice günleri düşünerek değil, babasına yaşatacağı acıyla bileylemişti kendini. Gençliğin verdiği çeviklikte ikinci adımını da attı. Dengesini sağlamak ister gibi bir ihtiyaçla ellerini iki yana açtı. Bu haliyle, kuleden ikinci kez uçma hazırlığındaki kanatsız Hazerfan Ahmet Çelebi gibiyidi.İşte bu anda, annesinin sıcak kucağını hatırladı. Bu sıcaklık, soğumuş vücuduna önce sırtından sonra da heryerine sirayet eden ürpertiye neden oldu.”Anneciğim”.Ölüm haberi ile yıkılacak olan babasını düşünerek acı acı gülümsedi.Duydukları gürültüyle kulenin civarındaki kıraathaneden fırlayanlar yerde yatan bir çocuk gördüler. Sakalı ve bıyığı nargileden sararmış bir ihtiyar, şaşkınlıktan büyümüş gözleriyle, takatsizce kalabaılğa doğru koşmaya çalışırken “ah kuleden düştü yavrucak, ah düştü yavrucak, ah !” diye bağırıyordu. Yanına gelenler manzara karşısında donup kaldılar. İçlerinden biri, Vedat’ın elindeki kağıdı gördü. Kenetlenmiş parmaklarından kağıdı zor kopardı; düzeltip okudu:“İntihar öyle edilmez böyle edilir baba !”Bu sırada şair Ümit Yaşar Oğuzcan, oğlunun başına gelenlerden habersiz evine doğru yürüyordu…Yirmiüç kez intihar teşebbüsünde bulunan sevginin , acının ve özlemin şairi Ümit Yaşar Oğuzcan, babası Lütfü beye çektirdiği azabın binlerce mislini kendi çekecekti.Acılar denizinde boğulacaktı…ve kendi yüzünden ölen oğlu Vedat’a yazdığı şiir;GALATA KULESİ….Küçüktü bir zamanKucağıma alır ninniler söylerdim ona“Uyu oğlum, uyu oğlum, ninni”Bir daha uyanmamak üzere uyudu Vedat6 Haziran 1973Galata Kulesi’nden bir adam attı kendiniBu nankör insanlaraBu kalleş dünyaya inatŞimdi yine bir ninni söylüyorum ona“Uyan oğlum, uyan oğlum, uyan Vedat”…ÜMİT YAŞAR OÐUZCAN-alıntı-