Ne ileri, ne geri;Kimlerin var haberiBenim sonsuz dünyamdan?Belki sabahtan beriVe belki de akşamdan,Bakıyorum bir camdan,Renk renk billûr ehramdan,Haberim yok, rüyamdan,Ne geri, ne ileri! 
İskemle düşmüş, bırak,Açma, çalsın çıngırak!Geçen trenlere bak;Rüyada bir kabartma.Onlar gidiyor ama,Kalıyor dumanları.Trenler götürüyor,Kendi gölgelerindenKaçışan insanları.Trenler götürüyor,Dağdan dağa sürüyor,Kendi gölgelerinden,Başsız gövdelerindenKaçışan insanları…Ve rüzgâr üfürüyor,Geride dumanları.Ve rüzgâr üfürüyor,Kaynaşan ummanları. Vaz geç onlardan vaz geç!İstediğim bu değil;Ve o değil, şu değil.Eğil, ruhuma eğil!Bin hayal içinden geçVe benim hülyamı seç! Bak, şu ağaçlı yola,Bize doğru geliyor.Orda üç kız kol kola,Bize doğru geliyor.Kömür tozundan ince,Su gibi şeffaf gece,Doldurmuş yüzlerini,Silmiş pürüzlerini.Kalmamış, Meryem gibiYüzlerinde kırışık;Ve o Bâkirem gibi,Yüzleri birer ışık,Vücutları bir âhenk.Öyle hafif ki, onlar,Elimizi uzatsak,Havayı kımıldatsak,Üçü de titreyecek,Bir âhenk gibi ürkek,Havada eriyecek. Başka ses, ayrı biçim,Ne de istiyor içim,Kapının kenarına,Parmaklık duvarına,Bir genç aşık otursun.Tel tel sazını kursun,Karanlıkta başbaşa,Gömsün başını taşa.Ve derin, sıcak, uzunŞarkısını okusun. Trenler gitmeseydi.Yolda gezen kızları,Rüzgâr eritmeseydi.Döşekler yalnızları,Dürtmese, itmeseydi.Şarkılar bitmeseydi. Bu çözülmez bilmece;Hep sayı, harf ve hece…Peçe üstünde peçe…Böyle aynı noktanınÜstünde saatlerce,Benliğime eğilsem,Sabah, akşam ve gece,Ortasında odanın,Karanlıkla çevrilsem,Bir çözülmez bilmece;Hep sayı, harf ve hece…İçinden bu kafanın,Fâni dünyayı silsem.Dünyalar nice nice;Yavaşça ölebilsem,Yeni baştan dirilsem,Duysam, görsem ve bilsem!Ne ileri, ne geri,Ne geri, ne ileri!.. 1934 Necip Fazıl Kısakürek