4. Murad devrinin gizli, kimsenin bilmediği Allah dostlarındandır Habib Baba. Yaşlıdır, fakirdir, gariptir. Fakat Rabb’inin katında alemlere denk bir değerin sahibidir. Uzun bir kervan yolculuğunun sonunda İstanbul’a gelmiştir. İstediği tek şey bir hamama gidip bedenini temizlemek ve bedenini ruhuna denk kılmaktır.
Vardığı hamamda hamamcı, Habib Baba’yı içeri almak istemez ve “Bugün der, Sultan Murad’ın vezirleri hamamı kapattılar, dışarıdan müşteri alamıyoruz.”
Habib Baba üzülür, yalvarır derdini anlatır ve “Aceleyle yıkanır çıkarım varlığımı kimseye belli etmem.” der. Binbir dil döker…
Hamamcı, ehl-i insaftır, dayanamaz ve kabul eder. Hamamdaki en son odayı göstererek çabuk ve vezirlere görünmeden çabucak yıkanıp gitmesini söyler. Habib Baba, sevinerek kendisine gösterilen yere gider ve yıkanmaya başlar…
Bu arada, hamamcının karşısında yeni bir müşteri belirir. Boylu poslu, genç, yakışıklı biridir bu gelen. Onun da görünümü fakirdir. Bu müşteri sadece kılık değiştirmiş 4. Murad’dır. O gün, vezirlerin topluca alem yapacaklarından haberdar olan padişah, merak etmiş, “Hele bir bakalım” demiştir, “Bizim vezirler hamamda, benden uzakta, kendi başlarına ne yaparlar, nasıl eğlenirler?”
Hamamcı bu fakir görünümlü genç müşteriyi de (4. Murad) almak istemez. Padişah yalvarır ve bastırır hamamcı, padişahın yalvarmalarına dayanamaz, onu da içeri alır ve ekler: “Aman ha! Vezirler varlığınızı bilmesin, son odada bir ihtiyar yıkanıyor. Sen de sar peştamali beline, çabucak yıkanın ve çıkın” der…
Habib Babanın gözü, genç hamam arkadaşının sırtına takılır. Biraz kirlenmiş gibi gelir ona…Allah, hikmeti gereği, dostuna o yanındakinin tebdil-i kıyafet etmiş padişah olduğunu ilham etmemiştir…Habib Baba bu fakir gence, yumuşak bir sesle “Evladım,
müsaden olursa sırtını bir keseleyivereyim” der. Padişah, aldığı bu teklif karşısında şaşırır ve çok memnun olur; çünkü ömründe ilk defa kendisinin padişah olduğunu bilmeden, sırf bir insan olarak karşılık beklemeden iyilik yapmayı teklif etmektedir. Memnuniyetle Habib Baba’nın önünde diz çökerken, “Buyur Baba, ellerin dert görmesin” der.
Bu arada içerideki alemin sesi hamamı çınlatmaya devam etmektedir..Padişah Habib Baba’nın bu iyiliği karşısında bir teşekkürle yetinmek istemez ve “Baba” der, ” Gel ben de senin sırtını keseleyeyim de ödeşmiş olalım. Habib Baba, teklifin kimden geldiğinden habersiz, tebessümle: “Olur evladım” der. Bu arada Sultan Murad kese yaparken Habib Baba’nın ağzını arar…
“Baba” der, “Görüyor musun şu dünyayı…Sultan Murad’a vezir olmak varmış…Bak adamlar içerde tef dümbelek hamamı inletiyorlar, sen ve ben ise burada iki hırsız gibi…”
Habib Baba, Sultan Murad’ın cümlesini tamamlamasına fırsat bile bırakmaz, kendi hükmünü söyler…Sultan Murad’ın Habib Baba’dan duydukları, ağzı açık bırakıp, keseyi elden düşürten cinstendir: “Be evladım” der Habib Baba, “Sultan Murad dediğin kimdir! Sen asıl Alemlerin Sultanı’na kendini sevdirmeye bak ki, O seni sevince sırtını bile Sultan Murad’a keselettirir…
İşte bizim Vedud olan, sevilmeye tek layık olan Allah’ımız budur.
-Allah de Ötesini Bırak-2 -adlı kitap