Merhaba lahutiye ; sizlerle kendi kendime içimden gelip geçen karmaşık hatta bazen saçma sapan belkide kimilerine göre ‘deli bu’ diyeceğiniz duygularımı paylaşmak istiyorum…Bazen korkuyorum hayattan; ne işim varki diyorum yaşamaya neyi hak ettimde yaratıldım …. Yani diyorum ki ben yaratılmayı hak ettim mi? yada yaratılmış olmanın hakkını verebildim mi ? elbette hayır…Mutsuz olmayı hayat felsefesi haline getiren ,benmiyim gerçekten? Yoksa her mutluluğumun arkasında pusuda bekleyipte burnumdan getiren hayat mı? Elbette bu sorunun cevabını bulamıyorum….Özlemini duyduğum bir hayat yok çünkü hiç dönmek istemediğim kamçılanmış çocukluğum ve hey hatırası hayatımın yanımdan ayrılmayan o kamçı ile yaşamak nasılda zor ALLAHIM!….Hayatta hep kötüler yokki!!! ama nedendir benim karşıma çıkanların;egoları,entrikaları,yalanları,iftiraları,oyunları yakalarında bir tasba gibi anlayamadım hiç….‘Birine sesini yükseltmek kendi acizliğidir insanın ‘ derlerama her nedense kısık sesle konuşanı umursmaz ki kimse….Ben hayata küsmedim , küstürüldüm,işte…Yorgunum; benim kanım başkasında nasıl olurda pis akar…Bu insanoğlu nasıl bu kadar inançsız yaşar…Yüzlerine baktığında ruhsuzlar…Tuzaklarla, baş edecek halim kalmadı; Sukünetim çaresizlikten…Ekmek kavgası uğruna mı hepsi? Kime sorsan ekmek kavgası…Kimse mi bilmiyor? yiyecek ekmeğinden fazlası, kısmetten ötesi yok …Ben mi fazlayım bu hayata, hayat mı bana çok eksik? var bir yerde bi çelişiklik…Rabbim vermeseydi ‘dua’yı yaşayamazdım, dayanamazdım bu hayata… Herşeye rağmen hayattaysam duadandırHerşeye rağmen dayanabiliyorsam duadandırYinede aciz ve zavallı bir kuldan öte olamadım Keşke sadece Rabbimi göreyim diye edebilsem bütün dualarımı…. Ama nerde bende o yürek….Ey insan’ Ey adem’ sana secde etmedi diye sırf bu yüzden düşman olmadımı rabbin iblise öyleyse bu kibrin kime!!!!!!!!!إِنَّ الْإِنسَانَ لِرَبِّهِ لَكَنُودٌİnnel insâne li rabbihî le kenûd(kenûdun).1.inne: muhakkak2.el insâne: insan3.li rabbi-hî: Rabbine4.le: gerçekten5.kenûdun: hamdetmeyen, çok nankörBağışla bizi Allahım…