Râğıb el-İsfehânî Hazretleri, Muhadarat’ında der ki:“İnsanlardan bir grup denize açıldı, şöyle bir ses duydular:“Kim bana on dirhem verirse, ona bir kelime öğretirim. O kelime sayesinde karşılaşacağı herhangi bir gam ve kederden rahatlıkla kurtulur.”İçlerinden biri: “Ben veririm.” dedi.“Haydi suya atıver onu!” dedi. Bunun üzerine adam on dirhemi suya attı. 0 ses şöyle konuştu:“Başına bir felaket gelip de geçim sıkıntısına uğradığında şu ayeti oku Bismillâhirrahmânirrahıym.Ve men yettekıllâhe yec’al lehû mahracen ve yerzukhü min haysü lâ yahtesibü ve men yetevekkel alellâhi fe hüve hasbüh, innallâhe bâliğu emrih, kad cealellâhu li külli şey’in kadrâ. Arkadaşları ona: “Paran boşa gitti.” dediler.Sonra öyle oldu ki, fırtınadan gemi parçalandı ve ondan başkası kurtulamadı.* Mişkatul Envar’da şöyle geçer: Bir adam dedi ki: “Dünya benden yüz çevirdi, elimde hiçbir şey kalmadı.”Bunun üzerine Peygamber Aleyhisselam ona şöyle buyurdu:“Meleklerin duası ve yaradılanların teşbihini bilmiyor musun ki, onlar o teşbihin sayesinde rızıklanırlar.”– Ey Allah’ın Resulü, o dua ve teşbih nedir? diye sordu. Allah Resulü (s.a.v.) şöyle buyurdular:– Şöyle de:Sûbhânellâhi ve bi hamdihî sübhânellâhil azıymi estağfîrullâh.Bunu sabah vakti girdikten namaz kılıncaya kadar olan zaman arasında söylersen dünya sana ister istemez gelir. Ve Allah onun her kelimesinden kıyamete kadar “Sübhânellâh” diyecek olan bir melek halkeder