Tasavvuf, İstikâmet; Kitap Ve Sünnete Sarılmaktır:

Tasavvuf, istikâmet; kitap ve sünnete sarılmaktır: Şeriat ölçüleri dışına çıkan bir tasavvufî anlayışı İslâmî saymak mümkün değildir. Tasavvuf şeriata sımsıkı sarılmayı ve edep sınırını gözetmeyi öngörmektedir. Bu yüzden bazıları tasavvufu bu anlamda tanımlamaktadır. Nitekim Cüneyd Bağdâdî: “Tasavvufu toplu hâlde zikir, (Kur’ân’ı) dinleyip vecde gelmek ve (Kitap ve sünnete) ittibâ ederek ameldir.” diye tanımlar. Seriy Sakatî (ö.257/870): “Tasavvuf üç mânâyı kapsayan bir kelimedir. Mârifetin nûru, verâın nûrunu söndüremez. Tasavvuf, Kitap ve Sünnet’in zâhirine ters bir bâtın ilminden bahsetmez. Kerâmetleri sûfîyi Allâh’ın yasak bölgesine girmeye (haramlarını helal sayıp onlara dalmaya) sevk etmez.” der. Cüneyd bir başka târifinde: “Tasavvuf bir evdir, kapısı şeriattır.” der. Ebû Hafs Haddâd (ö.265/878): “Tasavvuf edepten ibârettir . Her makamın, her hâlin ve her vaktin bir edebi vardır. Ancak buralardaki âdâba riâyet eden kimse ricâl sınıfına girer.” Tasavvuf, Kur’ân’daki “Emrolunduğun gibi dosdoğru ol”35 âyetinde emredildiği şekilde, istikâmet üzere olmaktır. İstikâmet üzere olmanın zorluğuna işâret olmak üzere Efendimiz (s.a.s.): “Hûd sûresi beni ihtiyarlattı.”36 buyurmuşlardır. Bu sûrenin özelliği istikâmet emreden âyetin burada olmasıdır. Kitap ve sünnetin emrettiği istikâmetin gerçekleşmesini sağlayan en mühim faktör, edeptir. Çünkü Peygamberimiz, kendi edep ve istikâmetinin Rahmânî ve mevhibe-i ilâhî olduğunu ifâde buyurmaktadır. “Beni Rabbım te’dib etti de benim edebim ne güzel oldu.”37 Mutasavvıfların, “sâhibini, utanılacak şeylerden muhafaza eden sağlam bir his ve irâde” olarak târif ettikleri edep, onların şerîat sınırlarını korumada önem verdikleri hususlardan biridir ve istikâmeti korumaya yarar.ALINTI