Hiç biter mi hayatın koşuşturmacası? Biriken faturalar, boşalan buzdolabı, ıvırı zıvırı… Yine böyle bir günde eve varamadan bulduğum ilk bankta soluk soluğa bir halde oturmuş buluverdim kendimi. Çok geçmeden bezgin, bitkin, dağınık saçlı genç bir kız oturuverdi yanıma. İlk başta tırsmadım değil hani. Fakat sonra tüm içtenliğiyle gözlerimin içine bakarak anlattığı hikayesi dökülüverdi ağzından…
Yaşadığımın bile farkında değilim son günlerde. Hayat her gün yerine getirilmesi gereken bir görev gibi. Ne tadı var, ne de anlamı. Bir günün diğerinden farklı olmasını geçtim. Haftalar, aylar bile benzer oldu birbirine. Pencereden bir damla ışık girdi mi sinirlerim zıplıyor. Depresyon uykuma sarılıyorum büyük bir aşkla. Çareyi onda buluyorum. Sanki kalkınca herşey değişecekmiş gibi geliyor insana. Oysa zar zor araladığım sol gözüme ilişiveriyor ağzına kadar dolu bıraktığım kül tablası. Radyoda bir şarkı çalıyor, ” Sensizim, çaresizim…” diye devam ediyor. Keşke diyorum keşke gencecik bir kızın çektiği aşk acısını çeksem de bu yüzden bu kadar kavrulsa yüreğim. Oysa başa çıkmaya çalıştığım şey, gözlerimin önünde yerle bir olan hayallerim. Yapmak istediklerim, yapmayı dilediklerim… Öyle uzak ki uzansam tutamam, eğilsem alamam. Hayallerimden uzaklaştım, uzaklaştırıldım. ” Kimse beni anlamıyor” diye sıyrılmayacağım işin içinden. Herkesin sizi anladığı ama ” Yapacak birşey yok” deyip omuz büktüğü bir durum bu. İşte bu daha çok yakıyor canımı. Öyle dengesiz ki ruhum, bir sabah uyandığımda ” Vazgeçmek yok, pes etmek yok” diyorum, ertesi gün kendimi yine çaresizliğin kollarında buluyorum. İşin içinden çıkamıyorum, daralıyorum, bunalıyorum…
Titreyen sesiyle yutkundu. Tam o esnada, “Bak ne güzel bugün dışardasın, hayata karışmışsın” dedim. Yüzüme bakamadan, gözlerini kaçırarak cevap verdi: “Sığamıyorum odalara, kaçıyorum. Aynadaki aksimden kaçıyorum, kim olduğumu unutmak istiyorum. Bu kalabalığın ortasında kaybolmak istiyorum” dedi. İzinsiz akan gözyaşlarına engel olamadı ve kalabalığın ortasına karıştı.
Arkasından bakarken beynimden onlarca düşünce geçti. Dudaklarımdan dökülen kelimelere engel olamadım. Ben olsaydım ne yapardım?
Yorum yapabilmek için giriş yapmalısınız.