………..
Hz. Yakub’a (as) soruyordu Rabb’imiz: “Ey Yakub! Seni neden oğlun Yusuf’tan ayırdım biliyor musun?” Yakub (as) şöyle diyordu: “Ey Rabb’imiz, sen en iyisini bilirsin. Benim bu konuda fikrim yok.”
Allah (cc) diyordu ki: “Biz seninle dosttuk Yakub. Dostluğumuz sürerken ben sana her zaman en yakınken, sen bir anda araya korku soktun! Oğlun Yusuf’a kurtların ve diğer oğullarının zarar vereceğinden korktun. Bunu bize niçin yaptın Yakub! Ben sana kâfi değil miydim? Aramıza korku sokarak niçin bu dostluğa zarar verdin?”
Ve Rabb’imiz tekrar soruyordu Hz. Yakub’a (as): “Peki, tekrar seni oğlun Yusuf’a kavuşturdum; bunun sebebini biliyor musun?” Hz. Yakub (as), yine şöyle diyordu: “Ey Rabb’imiz sen en iyisini bilirsin. Benim bu konuda da fikrim yok.”
Allah-ü Teâla şöyle diyordu: “Çünkü sen tevekkül ettin Yakub. Eskisi gibi bana güvendin, bana döndün ve sığındın. Sen << Ben hüznümü, kederimi sadece Yüce Allah'a arz ederim >> (Yusuf Suresi, 86. Ayet) diyerek tekrar dostluğumu kazandın. İşte ben de seni oğluna kavuşturdum.”
Ne kadar da güzel Allah ile kulu arasındaki iletişim, Rabb’imiz bizden de bu samimiyeti bekliyor. Rabb’imiz bizi bekliyor, kendisine sıkıca sarılacağımızı zaten biliyor. Duha Suresi, 3. Ayet ne de güzel bizi beklediğini haber veriyor zaten. << Rabb'in seni terk etmedi ve darılmadı >>
Rahmani sese odaklanmayı ve Allah-ü Teâla’dan başka gerçek dostumuz olduğunu hiç bir zaman unutmayalım. İnşAllah!