lütfen yazdıklarımdan sonra kimse yargılamasın.
20 yaşında genç bir kızım.
Annem ben küçükken bana hamileyken babamdan ayrıldı ve beni tek başına büyüttü. 3 yaşımdaykende zorunluluktan dolayı çocuk esirgeme kurumuna vermiş ama sonradan vicdan yaptığı için 1 sene sonra geri aldı. Ve daha sayamadığım bir sürü şey var. Gelelim asıl konuya, annem beni yalnız büyüttü emeği çok asla hakkını ödeyemem, ama psikolojimi çok bozdu. Ben lise 1.sınıfta iken bir ilişkisi vardı, ayrıldılar. O günden sonra kendini bir türlü toparlayamadı işi bıraktı bütün vaktini bilgisayarda geçirdi oyunlarla meşgul oldu. Şimdi diyeceksiniz ki maddi geçiminizi kim sağladı, yeri geldi arkadaşları üç beş kuruş yeri geldi aç kaldık. Sonunda baktım olmuyor ben işe girdim, okuldan sonra ki zamanımda cafelerde garsonluk yaptım vesaire. Ben yaptım diye söylemiyorum kesinlikle, annemdir canımdır kanımdır tabiki yapacağım. Sonra başka bir sevgilisi oldu, sonra başka sonra başka derken aptalca bir döngünün içine girdi. Çok özür dileyerek belirtiyorum evlenmek yuva kurmak için kendini yırttı. Tabi bu süreçte beni hiç göz önünde bulundurmadı. Allahtan okuduğum lise evime 5 dakika uzaklıktaydı yoksa okuyamayacaktım. Neyse, lise bitti geldik üniversiteye, dedim ki ben ara vermek istiyorum bu süre içinde çok yıprandım yapamam odaklanamam ki zaten liseyi zor bitirdim.. Zorladı beni illa git git vakit kaybetme, halbuki para yokki nasıl gideceğim okula? öyle böyle kayıt oldum. ( ve evet annem 5 sene boyunca çalışmadı hiçbir şekilde) ve okula tabiki gidemedim. Yetersizlikten dolayı. Kusura bakmayın çok dolduğum için bu kadar anlatıyorum çünkü başka çarem falan kalmadı.
Neyse biri bitiyor biri başlıyor sürekli karşıma birileri geliyor ben bununla evlenicem diye, alıyorum karşıma anne bak yapma etme bu böyle olmaz böyle gitmez. Yok anlamıyor. 15 yaşındaki biri gibi davranıyor. Ben karşı çıkmış değilim evlenmesine fakat evleneceğim sevdasına beni hiçbir zaman evladım deyip göz önüne koymadı. Aynı evdeyiz yüzüme bakmıyor konuşmuyor etmiyor. Diyorum ki anne bak bunalıma girdin gel profosyonel yardım alalım, ben deli miyim? diyor. akrabalarımızdan kimse ile görüşmüyor herkesi düşman bellemiş gibi. Halbuki herkes iyiliği için konuşuyor yapma etme diye. Ama o zannediyor ki biz onun mutluluğunu istemiyoruz. ve öyle böyle 7 yıl geçti ve durum hala aynı.. Çalışıp çabalamaktan bir yerim eksilmiş değil, bıkmadım da ama psikolojik olarak çok çöktüm. Kendi özel hayatımda yolunda gitmeyen birşeyler olduğunda çok yalnız kaldım. Bakın abarttığımdan değil, hasta oluyorum en basitinden Grip, insan kaldırıp evladını hastaneye götürmez mi? annemin umurunda değil. Ama erkek arkadaşı hasta olsa bişey olsa evde kıyamet kopuyor..
Adına kıskançlık veya ne derseniz deyin..
ve gel gelelim bunu asıl yazma sebebime, dediğim gibi 15 yaşında bir ergen gibi davranıyor ve bugün yaşadığımız bir olay üzerine ” sen kimsin ki? ”
” sende kendine evlat mı diyorsun ” dedi.
Evet ben evlat olmadığım için gecemi gündüzüme katarak çalıştım didindim..
Ben asla o çekmedi didinmedi, yorulmadı demiyorum. Asla da demem. Ama durum karşınızda
Özetle böyle.
Bir akıl verin, birşeyler söyleyin ben artık önünü alamıyorum. işin içinden çıkamıyorum, kendimde yitip gidiyorum. çok üzülüyorum, ama elimden daha ne gelir bilmiyorum. dua ettim ama bi sonuç yok diyerek boş muhabbete girmeyeceğim, allahıma çok şükür aç kalmadım açıkta kalmadım bu bile allahın bir yardımı bana. ama huzurum, inancım kalmadı. öyle birşey ki bu, sanki annem bir karanlık ve benide o karanlığa çekiyor gibi. umarım ne demek istediğimi iyi anlayan birileri çıkar. Umarım bi yardım elinizi uzatırsınız bana, çünkü artık dayanılacak gibi değil..