‘Zalim bir anne babanın evladın çektirdiği acı ile, cahil bir anne babanın evladını çektirdiği sıkıntılar arasında fark yoktur. Bu cümleyi okuyunca hemen yanına not düştüm; Evet! Cehalet zulümdür.” –
Bugün halime çözüm ararken internette bulduğum bir yazı bu..
Benim ailem zalim değil ama cahil ve cahilliğinden zalim..Yıllardır değişmeyen , değişeceğine dair umudumun artık kalmadığı annem babam..Aslında babam anneme nazaran daha farklı idi ama artık tamamen annemin etkisi altında. Yakında düğünüm var, çeyiz almaya gelecek erkek tarafı ama annem halinden hiç hoşnut değil, yemek yapmak evi toparlamak misafir ağırlamak,burnumdan şimdiden geliyor.Anlatacak yazacak o kadar çok şey varki, bu durumu yaşamayan anlayamaz.
Şİmdi ele karışıyoruz , boynum bükük ve kendimi daha eksik hissediyorummm…Çok zor inanın, ve anne baba içimde öle bir hasret ve yaraki bir adım gelseler koşacağım.. Ben anneme yıllarca annelik yaptım, okuldan gelip direk mutfağa koştum, olduki hasbel kader dersin başına oturdum, geldi ve hep bana dediki ,,, iş olunca ders başına geçç sen, bunları yaşadığımda ortaokuldaydım. Arkadaşlarım evlerine çağırırdı, ama ben çağıramazdım annem kızardı. Çocuk yaşta başladım durumu idare etmeye kendimce masum yalanlar söylemeye, diyemedim hiç arkadaşlarıma benim annem eve arkadaş istemiyor diye. Şimdi de çeyiz almaya gelecekler, bir gece de kalacaklar çünkü uzak şehirlerdeyiz , onları istemiyor..Konuşmak anlatmak , isyan etmek ağlamak zırlamak … hepsini yaptım, ama değişen bişey de olmadı.. Bazen kalbimden sadece diyorum ki allahım ben onların zulmünü sana havale ederim..