Yarama Dokunmayın
Bazı gözler vardır, yüzeyinde gülücükler yansır, derinliklerinde de hüzünler, kayıplar saklıdır. Kahkahalarıyla saklar acılarını, yarım kalmışlıklarını… Öyle ki canı her yandığında o daha çok güler. “Belli etmemenin”, “anlaşılır korkusunun”, “gizlemem gerek” duygusunun maskelerini takar yüzüne. Eğer çok yakından tanıyorsanız onu, o gün hep gülüyorsa, bilirsiniz ki içinde canı yanmakta.
Yansıtamaz acısını, saklar, gizler… Ta ki kendisiyle baş başa kalana kadar… Anlatamaz…. Bir çok nedeni vardır anlatamamasının kendince… Belki zayıf görünmekten korkuyordur…. Belki çevresindekileri üzmekten endişe ediyordur… Belki acıyı yaratan sırrı paylaşamayacağı kadar derindir… Belki gözyaşlarına teslim olmanın gücünü tüketeceğini düşünüyordur… Belki canının acısını paylaşırsa, dizlerinin çözüleceğini hayata karşı dimdik ayakta duramayacağından korkuyordur…
Bağrında hep bir düğüm vardır onun. İçten içe mutluluğunu kemiren, neşeli bakışlarının arkasına saklamaya çalıştığı yarasını deşen. Eğer onun gözlerinin ta içine bakarsanız, görürsünüz kanayan yarasını… Ve bir anlam daha gizlidir o bakışlarda… “Dokunmayın bana”, “Deşmeyin yaramı”, “Uzak durun”, “Böyle yapmak zorundayım, çünkü başka türlü nasıl ayakta kalınır bilmiyorum” der size. Hissedersiniz bu dile gelmemiş sözcükleri. Bir parçanız ona ulaşmak isterken, diğer parçanız o gözlerin çizdiği görünmeyen ama bir o kadar da belirgin sınırlara takılıp, kalır. İlerleyemez, atamaz ona doğru bir adım….
Bazen anlatır derdini. Ama yine gülerek. Sanki çok komik bir olaymış gibi. Kahkahaları eşlik eder dile gelen acısına. Ama o hep güler, esprilerle renklendirir derdini. Ve o kahkahalarının ardında gizli bir yakarış vardır;
“Canım yanıyor, ama ağlamaktan, paylaşmaktan, pes etmekten korkuyorum. Sen de gül diye anlatmıyorum böyle. Korkum engel oluyor içimdeki ateşi sana göstermeme. Ama sen anla istiyorum. Sen benimle birlikte gülme. Bana acımı yaşamam için yol göster. İçimde birikmiş göz yaşlarıma rehberlik et. Ben nasıl yapacağımı bilmiyorum. Sen yardım et bana” diye haykırır benliğinin içinde. Anlamanızı ister, görmenizi ister bu mesajı. Onunla birlikte gülerseniz, acıyla perdelenmiş eğlencesine katılırsanız, o da devam eder gülmeye. Ama içinde bir yer kırılır. Parçalara ayrılır. Tek bildiği yöntemle merhem ararken yarasına, devam eder kanamaya.
Siz iyi niyetlisinizdir. Onunla güldüğünüzde rahatladığını sanırsınız. O gülüyorsa, ağlamak istemiyordur diye düşünürsünüz. Ona uyum sağlayarak derman olduğunuzu sanırsınız. Ve bir dahaki sefer o sadece güler. Her şeye… Espriler yapar… Şen kahkahalar atar… Sesi coşkulu… Neşesi aydınlık görünür. Tekrar denemez sıkıntısını gülücüklerle dile getirmeyi. Öğrenmiştir. O derdine güldüğünde, onunla birlikte gülündüğünü. Bir kez daha saklar acısını kahkahaların arkasına. Ama gözlerinde bir çaresiz ışıltısı parlama başlar. Atalarımızın dediği gibi; “gözler ruhun aynasıdır”. Her şeyiyle saklasa da gözlerinde bellidir ruhunda kopan fırtınalar, bakmasını bilen için…
Onu böyle gördüğünüzde kollarınızı açın ardına kadar. O gülerken, omzunuza yaslanmasına izin verin. Başını okşayın usulca. Gözyaşlarını çağırmasına yardım edin. Rahat olun. Onu üzmüyor, aksine yakarışını duyuyorsunuz. Onun anlatamadığını anlıyor, ona rehberlik ediyorsunuz. Çünkü gülmek en büyük yaşam kaynağıdır ama içimizdeki acıyı akıtmayı bildiğimiz sürece. Acımızı içimize gömüyor, gülücüklerle iç içe sokuyorsak eğer, artık her bir kahkaha dökülemeyen gözyaşı gibidir. İçimize akar ve yaramızı yakar. Göz yaşlarımız yanaklarımızdan süzülüp, bir dost omzunu ıslattığında, ardından gelen kahkahalar taze toprakta filizlenen tomurcuklar gibidir. İşte o zaman gerçek bir kahkahadır. İşte o zaman gerçek bir kaynaktır. Ve işte o zaman mutlu olabilmektir.