Bir kadın anlatıyor:Kocam bir mühendisti. Onunla sâkin tabiatını sevdiğim için evlenmiştim. Bu sâkin adamın göğsüne başımı koymak içimi nasıl da ısıtırdı Gel gör ki iki yıl nişanlılık ve beş yıl evlilikten sonra bu sâkinlik beni yormaya başlamıştı. Eşimin -bir zamanlar çok sevdiğim- bu özelliği artık beni huzursuz ediyordu Sonunda kararımı ona da açıkladım: Boşanmak istiyordumŞaşkınlıktan gözleri açılarak ”niye?” diye sordu.”Gerçekten belli bir sebebi yok” dedim, ”sadece yoruldum”Bütün gece ağzını bıçak açmadı. Düşünüyordu. Bu hâli ise hayal kırıklığımı daha da artırmaktan başka bir işe yaramıyordu: işte, sıkıntısını dışarı vurmaktan bile aciz bir adamla evliydim. Ondan ne bekleyebilirdim ki! Sonundasordu: ”seni caydırmak için ne yapabilirim?”Demek ki söyledikleri doğruydu:insanların mizacı asla değiştirilemiyordu. Son inanç kırıntılarım dakaybolmuştu.”İşte mesele tam da bu” dedim ”Sorunun cevabını kendin bulupkalbimi ikna edebilirsen kararımdan vazgeçebilirim.””Diyelim dağın tepesindebir uçurum kenarında bir çiçek var. O çiçeği benim için koparmak, düşüpvücudunun bütün kemiklerinin kırılmasına, hattâ ölümüne mâl”olacak. Bunu benim için yapar mısın?”Yüzümü dikkatle inceledi ve ”Sana bunun cevabını yarınvereceğim” dedi.Bu cevapla son ümidim de yok olmuştu. Ertesi sabah uyandığımda evde yoktu. Boş bir sütşişesini mutfak masasının üzerine koymuş, altına da bir notbırakmıştı.”Hayatım” diye başlıyordu,”O çiçeği senin için koparmazdım”Kalbim yine kırılmıştı. Okumaya devam ettim. ”Çünkü her zaman yaptığın gibibilgisayarın altını üstüne getirip çökerttikten sonra monitörün önündeağladığında, onu tekrar düzeltebilmem için ellerime ihtiyacımvar.” ”Anahtarları her zaman evde unuttuğunu bildiğimden, sendenönce eve varabilmem üzere koşmam gerektiğinden bacaklarıma ihtiyacımvar.” ”Arabayı kullanmayı çok sevdiğin halde şehirde hep yolukaybettiğinden, yolu gösterebilmem için gözlerime ihtiyacımvar ”Evde oturmayı sevdiğinden, içe kapanıklığını dağıtmak, cansıkıntını hafifletmek üzere sana şakalar yapabilmem, hikây eler anlatabilmem içinağzıma ihtiyacım var.” ”Sabahtan akşama kadar bilgisayara bakmaktangözlerinin bozulması kaçınılmaz olduğundan, yaşlandığımızda tırnaklarınıkesebilmem, saçlarında -görülmesini istemediğin- beyaz telleri ayıklayabilmem,merdivenlerden aşağı inerken elini tutabilmem, çiçeklerin renginin – gençliğindesenin yüzünün rengi gibi olduğunu söyleyebilmem için gözlerime ihtiyacımvar.” ”Ama seni benden daha fazla seven biri varsa,evet o uçuruma gidip, o çiçeği senin için koparırım birtanem.” Baktım, mektuptaki yazının mürekkepleri yer yerdağılıyordu.Göz yaşlarım mektuba düşüyordu.”Mektubu okuduysan ve kalbinikna olduysa lüften kapıyı aç canım. Çok sevdiğin susamlı ekmek ve taze sütlekapıda bekliyorum.”Koşarak kapıyı açtım. Endişeli bir yüzle ve ellerindesıkıca tuttuğu susamlı ekmek ve sütle kapının önündeydi.Artık çok iyibiliyordum: beni ondan daha çok kimse sevemezdi. O çiçe ği uçurumun kenarında bırakmaya karar verdim Bu gerçek aşktı İlk yıllardaki heyecanlar içinde görmeye alıştığımız aşkın, seneler sonra o heyecanlar kaybolup gittiğinde, huzur ve durgunluk içinde de hep var olmaya devam ettiğini göremeyebiliyoruz. Oysa aşk hep vardır. Belki artık heyecansız, belki artık romantik değil Belki sıkıcı, tekdüze, hatta belki yüzsüz Ama hep oralarda bir yerdedir. Çiçekler ve romantik dakikalar ilişkinin başlaması için elbette gereklidir. Bir zaman sonra bunlar gitse de gerçek aşkın sütunu ebedi kalır. Hayat tam da böyle bir şeydir. alıntı.
