O ne ki dedim.
Hiç dedi.
İstersen görüşmeyelim bana sadece iyi olduğunu yaz dedim.
Olur mu öyle şey seni görmeden yaşayamam dedi.
Güldüm.
Sonra onu bi daha gördüm.
Üzerinde daha önce hiç görmediğim mavi bi hırka vardı.
Başını omuzuma gizleyip gözlerinden üç beş adet inci döktü.
Çok güzelsin diyemedim.
Karşımdaki uçsuz bucaksız maviliğe baktım.
Gözlerimi ona çevirmedim, başka başka şeylere gitti aklım.
Fazla kalamayacağım dedi
ve dediğini yapıp gitti.
Arkasından bakmadım.
Bana bak dedi…
Başımı yarım çevirip yarım ağızla eğretik yarım yamalak gülümsedim.
Bir daha gelmeyecekmiş gibi kararlı yürüdü.
Ben yine de gelir diye bekledim.
Bu onu gördüğüm son gündü.
Yıllar sonra öylesine karşılaştık.
Ben yalnızlığımı kadehlerimle tokuştururken o yine hayat bide yalan doluydu.
Bir iki adım atıştık.
Tüm münasebetimiz bu oldu.
Yıllar, yıllar geçti.
Hayatım kendini bir kabristan sessizliğine garketti.
O hiçliğe gömüldüm ben, üstüme toprak atan olmadı.
Başıma gelip sadaka niyetine iki kelam aşk okumadı.
Orda öylece kemiklerimin çürümesine terkedildim.
O gün bu gün o mezarlıkta yalnız ve perişan haldeydim.
Anladım ben bunu.
Ben böyle mi olmalıyım?
Gözümde yaşlarla, arabesk şarkılar mı okumalıyım?
Kamelyalı kadın benim onu sevdiğimden daha mı fazla sevmişti sevgilisini?
Ama vakti gelince ne güzel ne sessiz ölmesini bilmişti.
Sürünmekten çürümeli mi dizlerim ya da eğilmekten bükülsün mü belim?
Yastığım mı ıslansın her gece uyumadan önce?
Hiçliği anlatacak cümlelerim tükendi.
Şu gün itibariyle bu sergüzeştte bitti.
Her ne kadar istenmeyen kapıyı da tıklatsam yıllardır el pençe
Ne de olsa aşk kutsal mesele
Başkası sahiplenmişse artık
Bilirim güzel güzel el çekmeyi de…
Seni, beni acımadan boğup gömdüğün mezara yatırdım.
Bundan sonra hep ılık cennet rüyaları gör diye.
Gözlerinden düşen üç beş güzel inciyi zaptetti
bu yüzden o kirpik hala bende…
Yorum yapabilmek için giriş yapmalısınız.