öykü

Fakir giyimli bir kadın manava girer.Kocasının çok hasta olduğunu,çalışmaz duruma düştüğünü ve yedi çocuğu ile birlikte aç kaldıklarını ve yiyeceğe ihtiyaçları olduğunu söyler.Manav kadına veresiye vermeyeceğini kendisini hiç tanımadığını söyler.O sırada dükkanın dışında bekleyen bir müşteri içeri girerek manava yaklaşır ve “ben bu kadına kefilim,ihtiyacı olan şeyleri ver” Bunun üzerine manav isteksiz de olsa kadına döner ve “Bir alışveriş listen var mıydı? ” diye sorar.Kadın “Evet” der.”Tamam” der manav, “şimdi onu terazinin şu kefesine koy ,onun ağırlığınca kefeye istediklerinden koyacağım.” kadın bir an duraksar,sonra başını önüne eğer ve çantasını açarak üzerine bir şeyler karalanmış bir kağıt parçasını çıkarır ve manavın kendisine gösterdiği kefeye özenle bırakır.Başı hala öne eğiktir.Manavın ve diğer müşterinin gözleri terazinin kefesine dikilirken hayretle birbirlerine bakarlar.Manav müşteriye dönerek;kısık bir sesle “İnanamıyorum.”der.İnanılacak gibidir gerçekten.Manav kefeye eline geçeni doldurduğu halde,diğer kefeyi yerinden bile kıpırdatamamıştır.Terazinin kefesi artık üzerindekileri almayacak kadar dolduğunda çaresiz hepsini bir torbaya doldurarak kadına verir.şaşkınlıkla üzerinde bir şeyler çiziktirilmiş kağıdı eline alır ve okur.Bir alışveriş listesi yoktur kağıtta,sadece bir dua yazılıdır:” Rabbim neye ihtiyacım olduğunu Sen bilirsin,kendimi Senin ellerine teslim ediyorum”