Bu gece evime girerken anahtarımı bulmak adına kırk cambazlık yaptım maymun gibi ağaçlara tırmandım ya, sonra buldum anahtarı topal bacaklarımla kapıya yaklaştım da bu morg girişinde beni hep o istediğim ev değil igdaş faturası karşıladı ya, ben de bu evi gaz döküp yakmak istedim o anda…
Sinirden kendi kendime şuh kahkalar atıyorum. Gak yazmışlar guk yazmışlar umurumda mı? Patronum aramış bana parlamış, kül tablası yere kapaklanmış, dün astığım çamaşırlar kurumamış umurumda mı?
Bi küllüğe eğiliyorum bi kağıtlarımı kucağımda tutmaya çalışıyorum. Yolda gelirken tüm sigara paketim çanta içinde baş aşağı olmuş, hatta gelirken götüm donmuş umurumda mı?
Bi elimle sürekli gözüme düşen saçlarımı yerinden sökmek istercesine geriye attım, tek başıma yemek yiyeceğime aç ölürüm diyerek Dia`dan aldığım tost ekmeğini şu an göremediğim bir yere fırlattım. Sancılarım başladı yine, ilaçta almadım. Umurumda mı?
Ben umursuz bi insan oldum artık. Böyle bir piç, böyle sinsi, böyle yavşak oldum. Umursuzluğum artık o radde ki kendime küfürler ediyorum. Bu yaşadığım hayata, artık ruhuma hepten dar gelen bu vücuda, bütün boklu çişli kurallarıma, herşeye, kendime ağzıma geleni söylüyorum. Bu böyle olmayacak biliyorum. Doktorlara taşınmaktan bıktım, ilaca bağlı yaşamaktan bıktım. Beni ummadığım karanlık izbelerde her sokak başında hem de arkamdan hem de sinsice, namertce kıstıran bu ağrılarımdan, sızılarımdan bıktım. Evet böyle de isyancıyım ben artık, bu gece bu bomboş evde yapayalnızım.
Kendime yemekler yapacağım. İki saat dikelip mutfak başında mükellef sofralar kuracağım. Hiç kimse olmayacak ama yanımda, ben yine benle sofra başında boş masaları yumruklayacağım.
İsyankarım, çok isyankarım bugün.
Biri olsun yanımda,
Bi anne olsun, baba olsun mesela.
Kardeşim gelsin ya da o bitmez işlerini bırakıp şu anda.
Bir arkadaşım arasın salt daha yalnızlıktan çıldırmadın mı diye sormak adına. İmlecim boş boş yanıp sönüyor. Belli ki birşey yazmamı bekliyor. O bana bakıyor ben ona. Birbirimize söyleyecek çok şeyimiz var aslında. Hiç çekinmeden açılıyorum, en müstehcen şeylerimi bile söylüyorum hiç utanmadan hem ben ona. Canım kağıt, sen ne güzel şeysin!…
Beni hiç ses etmeden güzel güzel dinlersin. Ama çok yorgunum ben yüz yıllık bir uyku dalmak istediğim görsen, sanki ölmüş bu uykusuzluktan dersin.
Yok yok,
O da değil istediğim.
Bi istek var içimde ki
Ne istediğimi benim bile bilmediğim.
Burnuma pis izmarit kokuları geliyor. Kendimi koltuğa gömdüm tavanda kaç sinek olduğunu sayıyorum. Kaç sinek var tavanda? Gerçekten çok merak ediyorum…
Yorum yapabilmek için giriş yapmalısınız.