Uykundan uyandığın vakittir bu, gamzeler tan yeri, yürek harmandalı. Ne gece duyar, ne ışık ne uyku içimdeki masalı. Deşiyor bak… Deşiyor saatler, bomboş günler içimdeki açık yarayı. Ne dün, ne bugün, ne harcadığım yetmiş bin senesi bu harabe ömrün… Geçse de bin asır okuyacağım yine ben bu masalı…
Bu gece ben, tam burda durdum. İçimi üşütüyor kalabalıklar. Daha da yalnızlaştırıyor beni o buzdan bozma suratlar. Eski türk filmlerini izliyorum. Aralarda çaktırmadan ağlıyorum…
Ah yalnızlık…Sen insanı öldürürsün. Bu masa, bu duvarlar konuşacak nerdeyse, el atıp sırtımı sıvazlayacaklar. Biri bir mendil uzatacak ordan. Salt yalnızlığım geçsin diye konuşacaklar benimle sağdan soldan. İşte durdum burda ben, rast makamında kanun taksimi dinliyorum, aralarda çılgınca şeyler geliyor aklıma. Firar etsem mi diyorum? Akşamın bu saatinde başka ne yapılır? Anlamsız anılar, gereksiz armağanlar kolesiyonuma yenilerini ekliyorum.
…
Seninle aramızda buzdan dağlar, lavdan denizler, aşılmaz yollar, katedilmez mesafeler olan şu saatte bu taksimi mühürledim, sana gönderiyorum. Aklının en ücra nöronundan geçme ihtimalimin bile eksi birmilyonbeşyüzbin olasılık olduğu şu saatte bir yanlışlık yaşıyorum. Bir yanmışlık yaşıyorum. Eriyorum. Ateş püskürüyor gözlerimden. Elem keder akıyor kirpiklerimden.Bir derin nefes çekiyorum da, bir büyük özlem tütüyor ciğerimden.
Ah sevda sen adamı öldürürsün… Mutlu olunacak tomarla şey varken, herkes güzel güzel evlerine çekilmiş, sokakta sadece yalnızlar kalmışken, hem de bu gece yeni bir yılken, hayatın ta orta yerinde keser kol bacakta süründürürsün.
…
İşte gördük bütün aşklar yanıktır…
Bütün yanıklar gibi onlar da uykusuz gecelere tek tanıktır.
Yorum yapabilmek için giriş yapmalısınız.