Boş Adamın İlk Günü

İşsizliğimin kısmen birinci günü. Türk Marşı`nı dinliyorum. Sabah uykusu pek tatlı gelse de şu saat dağılmaya başladım işte…

Havanın çabucak karardığını, ev işinin asla bitmeyeceğini, salt uykuyla koca bir günün geçmeyeceğini öğrendim misal daha ilk günümden. Daha neler öğreneceğim hem de acılar içinde kıvranarak. İşli adamın işsiz kalması çok, pek çok kötüymüş hem de. Püre mi yapsam şiş mi kızartsam diye düşünmek arasında bile otuz iki dakika harcadım. Netice de o kadar düşünmem de boşa gitti, portakallı muhallebi yaptım.

Al işte Türk Marşı`nı üçüncü başa sarışım, başladı yine anksiyetem, başladı dengesizliğim, salaklıklarım. Kendimi pek işe yaramaz hissediyorum. Şu saat oldu sabahlığı üstümden sökemedim, saçımı yıkayamadım, çapaklarım gözümde, kurumuş sümüklerim burnumda, balgamlarım boğazımda duruyor. Her konuştuğumda boğazımdan sigaradan eskimiş, kart bir ses çıkıyor. Saçım taranmazlıktan bindallı koca bir düğüm. Bu nerdeyse üstümde küflenecek picama, Malkoçoğlu ev botlarım ve çingene pembesinden biçilmiş sabahlıkla sokağa kağıt toplamaya çıksam insanlar sadaka diye önüme tavuk kemikleri atacaklar, hem de hiç yadırgamayaraktan…

İşsizlik çok zor iş elhasıl. Laptobun tuşları arasına dökülmüş yarı buzlu sekiz şekerli çayı da saymıyorum arada. İşin kısası, bir işe yaramayan, bol anksiyeteli hem de çingene pembesi boş bomboş bir adamım ben bu anda…