Gelme

Aman sevgilim geleyim deme. Vururum seni ufukta görür görmez. Sana nişan almam bile gerekmez. Aklının alamayacağı yerlerde, yerlerin taşımayacağı sırlarla, sırların saklayamayacağı gerçekler içindeyim, artık bana gücün yetmez.

Aman geleyim deme, tam gelmişken kendime, kaçırma huzurumu, bozma mutluluğumu. Görünce ürkmüş at gibi patır patır kaçıyorum meymenetsizliğinden.

Affet sevgilim
Ama sevemiyorum artık seni.

Mesafeler arttıkça benim gözlerim buz tuttu. Bakışlarım dondu. Ne ismin geliyor aklıma ne de zihnime çaktığım yüzün. Senden yana hatırladığım tek şeyim bana yaşattığın derin hüzün. Bana kalsa geçit vermezdim onada ancak tam hasta yatağımdan kalkarken ateş ettin bana, arkamdan saydırdın mermilerini, izin vermedin silah kuşanmama. Yani ki çok namertsin sevgilim.

Aman diyim gelme. Seni beş dakika görmek için dizlerinde yalvardığım karanlıklar, yerini senden en az beş yıl uzağa kaçmak istediğim gündüzlere, aydınlıklara bıraktı. Üstüne gittiğimi anlayınca sinsi gülüşünde topukları götüne vura vura koşup uzaklaştı. Az ilerde düştüğünü gördüm, en uzağa kim ulaştıracak diye arkasından tükürdüm. Senden kendime zorla hatırlattığım bir tek o kalmıştı. Şimdi o da havada döne döne buharlaştı. Dilimde buruk tadı bile kalmadı. Üzerindeki korkak libası da sana çok yakıştı.

Affet sevgilim.
Unutuyorum seni.
Mesafeler an be an uzuyor.
Yollar, yollar…
Hep başka yerlere çıkıyor.
Avazım daha yüksek geliyor kulaklarıma
Yüzün gözlerimin önünce çirkinleştikçe an be an.
Selası verildi, gömüldü o ceset çoktan.
Öyle yorgun, böyle de bitkin…
Şimdi kılıcım her zamankinden daha keskin.
Aman gelme diyim sevgilim.
Kazara birgün seni de incitebilirim.