Fener balonu… Uçmayandan para almıyoruz! Ezberlemiş, sürekli tekrarlıyor, önümden bir bezginlikle geçti. Hemen ardında beş kişilik insan topluluğu duruyor. Yanımda gençten iki çocuk. Kendi aralarında birşeyler fısıldaşıyorlar. Geçici sağırım duymuyorum…. Yazmıcam dedim yazmadım, yazmam dedim yine yazmadım. Tam önümde, az yukarda bu gece gerçekten aydede suretiındeki pırıltıya bakıyorum. Uzakta bir transatlantik hemen önünde kara bi şilep…
Dalgalar önümden hızla geçip gidiyor. İçlerinde binlerce yakamoz yanıp sönüyor. Arkamda bi kadın kocasına kazak örmüş üç beden büyüklüğünden bahsediyor… Sigaramdan bir derin nefes çekiyorum. Duman ciğerime inerde sızlatırsa şayet gerçekten buradayım demektir. Parmağımı buz tutmuş çayıma daldırıyorum bu çay soğuksa kendimi bu gerçekliğe ikna ediyorum…
Bu gece ben bu ışıklar, pırıltılar, yakamozlar arasında eriyorum. Benden geriye sadece parmağımda gözümü alan ışıl ışıl alyansım kalıyor. Alyans… Benim parmağım ve benim alyansım. Bu ben miyim? Tekrar tekrar bakıyorum. Bakıyorum, baktığım gibi kalıyorum. Dalgalar bana uzaktan el ediıyor. Hadi yine iyisin köftehor diyor. Bu unutulmuş tavrı takınılan doğum günlerinde, pastanın son anda ayyuka çıkarılmasına benziyor. Kader bana göz kırpıyor. Senin için geldim diyor. Bitti kahırlarım, bitti umutsuzluklarım….
Kocam beni buraya, bizzat kendiciğime emanet edip mescide gitti. Emaneti bende o kadar ilahi ki başımı gözlerimi yerden kaldırmıyorum. O yanıma gelene kadar gözlerim gayri ihtiyaride olsa kimseyi görsün istemiyorum. Hem gözlerimi, kendimi hem her birşeyimi sonsuza kadar sadece ona saklamak istiyorum.
Ah vicdan… Ne güzel bir huzurla doldun. Nasılda kimsesizlik, karanlık ve ümitsizlikten boğulmak üzereyken kalbe doldun. Avucuma çiçekler koydun fazladan parmağıma da bir alyans dokundurdun. Benim parmağım ve benim alyansım… Üzerinde parmak izleri var onun, nefesi var. Daha gördüğüm ilk an, başımı ellerinin arasına alıp yanaklarımı busesiyle yıkadığı zaman anlamıştım, ben ona ta ezelden, ruhlar havada asılıyken yazılmıştım. O yüzden saçları pişmaniyeden, o yüzden gözlerinde yeşil cennet bahçeleri, umut çiçekleri. O yüzden dokunduğum zaman üzerimde yine o şizofren titremesi…
Onu bekliyormuşum. Bir zaman, çok zaman, çağlar sonra bulmuşum. Son nefesi sahibine iade edinceye kadar busesiyle dudaklarımı yıkaması için ömrümü ayaklarının altına koymuşum.
Sevdanın hiç birinin bir kadın ruh ve vücuduna böyle değdiği görülmemiş iştir. Artık bahar gelmiş, çiçekler yeşermiş, hayat hayata ermiştir.
Yorum yapabilmek için giriş yapmalısınız.