Küçük çocuk,şeftali çekirdeğini dişiyle kırmak için zorlanıyordu.Babası ona dedi ki:´´Oğlum!…Şeftali çekirdeğini dişinle kıramazsın!´´Çocuk,şeftali dişiyle yeniden zorladı.Şeftali çekirdeğinin traktör lastiklerini anımsatan pütürlü sert kabuğu dişlerinin yüzeyini eriterek çıtırdattı…elini acıyan dişine götürdü çocuk.Dişi sallanıyordu.´´Oğlum´´dedi babası yeniden.´´Şeftalinin çekirdeği serttir,yazık edersin dişlerine.´´Çocuk inat ediyordu.İlle kıracaktı bu sert çekirdeği.Yere koydu ve ayakkabasının topuğuyla üzerine bastırdı.Kırılmıyordu çekirdek.´´Sen inatçıysan,ben senden daha inatçıyım´´dedi çocuk.Bu kez bir taş aldı eline;taşla kırmayı denedi.Her vuruşta bir yana fırlıyordu çekirdek.´´Şeftali çekirdeği çok serttir oğlum´´dedi babası.´´O küçük taşla kıramazsın!´´Çocuk öfkeyle çekirdeği tekmeledi.Çekirdek,tulumbanın yanındaki toprağa düştü.Çocuk öfkeyle bastı üzerine,iyice toprağa gömdü.Aradan günler geçti.Çocuk şeftali çeirdeğini unutmuştu.Gecekondu mahallesinin çocuklarıyla oynuyordu.Babası çağırdı onu.´´Bu ne oğlum?´´dedi.Çocuk babasının parmağıyla gösterdiği yana baktı.Küçük,iki yeşil yapraklı bir ot gördü.´´Ot´´dedi.´´Ot değil´´dedi baba .´´Dişlerinle ve taşla kıramadığın şeftali çekirdeğinden çıkan şeftali ağacının fidanı.´´Çocuk,inatçı sert çekirdeği anımsadı.Dişiyle kıramadığı,taşla kıramadığı,tekmeyle kıramadığı çekirdek fidana dönüşmüştü işte.Bu fidan büyüyecek ve ağaç olacaktı;çiçek açacaktı…şeftali verecekti.Şaşırdı…Babası ona dedi ki:´´Oğlum…ne zaman,hangi koşullarda olursan ol,dara düştüğünde şeftali çekirdeğini anımsa.Dişinle kıramadın o çekirdeği,taşla kıramadın.Ama uygun toprağa düşen çekirdek,günü gelince o sert kabuğu parçalar,toprağı deler ve yeşerir.Nedir o çekirdeğe bu gücü veren,güzel oğlum?Çekirdek,kabuğunu parçalayan gücünü kendi içindeki çelişmelerden alır oğlum.Her şey kendi içinde zıtlarını taşır.Her şey kendi içinde,kendini değiştirecek,başkaldıracak özü taşır.´´Çocuk dikkatle babasını dinliyordu.Baba gülerek dedi ki:´´Şeftali çekirdeğine inanKendi gücüne güven!…–alıntı–
