Yorgunum ; sırtımda hayattan kalma tırnak izleri… Gitsem diyorum bazen buralardan , gidecek bir yer ? biliyorum bütün kentler dertli… Birçok şeyi yaşamak isterdim deliceve bir çok şeyi de yaşamamış olabilseydim keşke…Herkez ruhsuz gibi bir ekmek kavgasında insanlar , birde aşk… Yarım kalmış gibiler hep… Sanki hepsi bir parçasını bırakmış uzak bir yerde, bu kavganın içinde yitirmişler ruhlarını bile…Yorgunum, bütün bildiklerim dilsiz gibi,size kalsın bu şehir aradığım hiçbir şey burda değil,bulduğum hiçbir şey de benim değil… O suretler hep günahkar şimdi ve o günahkarlarnasılda biliyorlar kendileri gibi olanları!….Yorgunum; bir serçenin yalnız ağlaması gibi ve ölmesi gibi bir saksağanın kafesten çıkma çabasındaki yorgunluğundan… CEMİLE ALTUN
Yorum yapabilmek için giriş yapmalısınız.