Her İnsan Açık Bir Kitaptır Özünde …

Dilenci Hasan: Sonbahar da yapraklarını döken bir ağaç, her gün bedeninden bir şeyler eksilen bir cüzamlıya benzemiyormu? Çırılçıplak bir ağacım bende. Derim, uzuvlarım, yüzüm dağılıp dökülüyor. Her gün bedenimin bir başka parçası beni terk ediyor. Ne var ki ağacın aksine, ben kaybettiklerimi geri alamayacağım. Tomurcuklanacak bir ilkbahar yok benim için. Bugün yitirdiğim her şeyi sonsuza denk yitiriyorum… Böyle düşüncelere dalmışken birden geliyoor geliyoor diye haykıran bir ses işittim gelen Rumiydi. Camiye vaazını dinlemek için girdim başlamıştı. Rumi: Muhterem cemaat zaman zaman hepimiz zanlara kapılırız, kendimizi küçük ve sıkışmış hissederiz. Ufacık bir noktayız Kainat-ı Muazzamanın karşısında. Etimiz butumuz belli; İdrakımızın, irademizin ve aklımızın sınırları ortada. Sırf buna bakıp kimimiz sual eder: Allah için ne manası olacak bu fani canımın? Benim şu koskoca dünya da ne kıymetim olabilir ki? Bu günki vaazımda bu sualin cevabını göstermek isterim. Ademoğulları Havvakızları öyle bir ilimle şerefyap olmuştur ki, ne dağlar ne gökler sırtlanabilir. O yüzdendir ki Kuranda şöyle der: “Biz o emaneti göklere,yere ve dağlara arz ettik, onlar onu yüklenmeye yanaşmadılar, ondan korktular da onu insan yüklendi.” İşte böylesi kıymetli bir makam ve mevki, bu kadar mühim bir paye verilen insan ne demeye Allahın kendisi için dilediğinden daha aşağısını hedeflesin? Neden kendini aşağı çeksin? Neden vezir iken kendini rezil etsin? Allah yedi kat göğün başında bir tahtta oturmuyor. Tek tek her birimize yakın ve Dost. Çektiğimiz tüm acılar, karşılaştığımız onca kahır ve zorluk aslında bizi Yaradan a daha da yakınlaştıracak. Ellerimize dikkat edin. Sürekli açılıp kapanır parmaklarımız. Tutar ve bırakır, bırakır ve tutarız. Bir içe bir dışa. Yumruğumuzu sıktıktan sonra mutlaka açarız. Öyle olmasaydı felçli gibi olurduk. Varlığımız da böyledir. Bir an gelir açılır, bir an gelir kapanır. Kah sıkışır yüreğimiz, kah ferahlar. Bu tezat gibi görünen haller varlığın özüdür. Kanat çırpan kuşlara bakın, kanatlarının nasıl hareket ettiğine dikkat buyurun, bir aşağı bir yukarı. Bir hüzün bir saadet. Böyledir hayat. Hoş bir kararda, ahenk içinde, dengede.. Neşe ve keder bir kuşun kanatları gibi birbirine bağlı ve bağımlıydı demek…Şems: “Her insan açık bir kitaptır özünde. Okunmayı bekler. Her birimiz yürüyen, nefes alan kitabız aslında, yeter ki özümüzü bilelim. İster f… ol, ister ba…, ister düşmüş ol ister itibarlı, Allahı bulma arzusu hepimizin kalplerinde, derinlerde saklıdır, sırlıdır. Doğduğumuz andan itibaren aşk cevherini içimizde taşırız. Orada durur, keşfedilmeyi bekler… Rumi: Yüce Allah kederi yaratmış ki, tezatından saadet doğsun. Bu dünyaya boşuna Alem-i Kevn-ü Fesad, yani oluş ve var oluş Alemi denmemiştir. Burada herşey tezatından tezahür eder. Bir tek Rabb ın zıddı yoktur. O yüzden O hep sır kalır… Aşağıda toprak, Yücede sema…Dünyanın her hali böyledir. Bolluk ve kıtlık, barış ve savaş…Her nesnenin muhakkak karşıtı var. Unutmayın Allah hiçbir şeyi boşa yaratmamıştır. Tek bir tanenin bile bu ilahi nizamda yeri vardır.. Şems: Kainatta ne varsa birbirine bağlı. İnsan,hayvan,nebat,cemad…Yüzlerce, binlerce farklı ve ayrı mahluk değiliz. Hepimiz Tek iz.Şems: Sen kendinii güzel muameleye layık görmessen, sana iyi muamaele etmediler diye başkalarına kızabilirmisin? Mazi bir girdaptır. Fark ettirmeden içine çeker. Halbuki sana lazım olan bir tek şu an dır. Şu anın hakikatini yaşamaktır aslolan. Yolun ucunun nereye varacağını düşünmek beyhude bir çabadan ibarettir. Sen sadece atacağın ilk adımı düşünmekle yükümlüsün. Gerisi zaten kendiliğinden gelir. Elif Şafak/Aşk Kitabından